Over confronteren gesproken: Ooit heb ik, na het overlijden van drie dierbare familieleden binnen een jaar en zorgen om mijn gezondheid, zelf hulp gezocht bij een psychologe.
Het was zo’n heftige tijd, ik was boos en verdrietig en heb weken moeten kauwen op wat mij (in de eerste sessie al!) werd aangereikt.
Voor dit verhaal doet het er niet toe wat ze tegen mij zei. Ik kwam voor begrip en een warme deken, maar wat ze tegen mij zei voelde als een ijskoude douche. Hoe het afliep?
Ik heb drie weken gejankt en was vol verontwaardiging en verzet. En toen viel het kwartje. Ik ben bij haar gebleven, drie maanden later heb ik haar bedankt!